یکی از انواع مشروعیت پادشاهان در دوران باستان، مشروعیت الوهی است. فرمانروا در این چارچوب، پا را از ادعای نمایندگی خدا و تبار الهی فراتر می گذارد و خود را یک خدا معرفی می کند. بنابر اسناد و مدارک، به نظر می رسد که نخستین نمونۀ رسمی از اعلام الوهیت شاهان در بین النهرین، در دوران حکومت اکد و به دست نرام-سین (حدود 2261-2206پ.م.) صورت گرفته است. در دوران حکومت اکد یا همان سلسلۀ سارگنی، برای نخستین بار تلاش می شود که یک حکومت سیاسی یکپارچه در بین النهرین تأسیس شود؛ از این رو، مطالعۀ اعلام الوهیت پادشاه در بستر کسب مشروعیت حکومت حایز اهمیت است. نرام-سین، نخستین نمونۀ رسمی از این ایدئولوژی در بین النهرین است که باعث شد موجی، هرچند سطحی از اعلام الوهیت شاهان شکل گیرد. منابع مربوط به پادشاهی الوهی نرام-سین در مقایسه با شاهان بین النهرینی که پس از او اعلام خدایی کردند کمتر است. به علاوه، عمدۀ مطالعات جدید بر سنت متأخر تمرکز دارند. پژوهش حاضر، برای جبران این نقص، بر پادشاهی الوهی نرام-سین و جوانب مختلف آن تمرکز می کند. در این پژوهش تلاش می شود تا آن فرآیند سیاسی که به ادعای الوهیت نرام-سین منجر گردید، جایگاه و وضعیت الوهی وی، اهداف کلی وی از این اقدام، ریشه ها و عواملی که موجب این ادعا شدند، پیامدهای این ایدئولوژی و تأثیرات بلندمدت آن، بررسی شده و به این پرسش که آیا ادعای الوهیت در دوران اکد، تنها به نرام-سین منحصر است یا خیر(؟)، پاسخ داده شود.

رواقیان تحت، تاثیر اندیشه های افلاطون، مساله الوهیت را از دو جنبه مورد بحث و بررسی قرار داده اند؛ از حیث جهانشناسی، خدا را روح و عقل عالم معرفی می کنند و در الهیات به اثبات وجود این ذات و بررسی صفات او، از قبیل ازلیت، فناناپذیری و رحمت پرداخته اند. خدای رواقی را از زوایای متعددی میتوان مطالعه کرد که از میان آنها جنبه های جهانشناختی، روانشناختی و اخلاقی برجستگی بیشتری دارند. جنبه جهانشناختی در طبیعیات مورد بحث قرار میگیرد، مراد از جنبه روانشناختی چگونگی پیدایش مفهوم خدا در نفس و ذهن انسان است و در اخلاق، غایت اخلاق رواقی هماهنگی با طبیعت ـ یا بتعبیری هماهنگی با خدا ـ از طریق تبعیت از عقل است که آن نیز جنبه الوهی دارد. بر این اساس، تمام شئون و ساحات تفکر رواقی آکنده از حضور عنصر الوهی است.

در پژوهش حاضر به بررسی ساخت های غیرشخصی در گویش گیلکی شهرستان لنگرود در چارچوب نظریه کمینه گرا می پردازیم. هدف از این پژوهش، تعیین ماهیت عنصر غیرفعلی و نحوه اطلاق حالت به گروه اسمی ابتدای این جملات و تبیین جایگاه زیر ساختی و روساختی این سازه است. بررسی داده های گیلکی نشان می دهد که ساخت های غیر شخصی قالبی دارای گزاره مرکب اند و فعل آن ها از نوع نامفعولی است. عنصر غیر فعلی به عنوان هسته گزاره، نقش معنایی تجربه گر به گروه اسمی ابتدای جمله اعطا می کند. این گروه اسمی در حقیقت متمم حرف اضافه پسایند «را» است و با آن تشکیل یک گروه حرف اضافه ای می دهد و در زیر ساخت نحوی در جایگاه شاخص گروه اسنادی (محمول غیرفعلی) ادغام می شود. به اعتبار آزمون های فاعلی، این گروه حرف اضافه ای در روساخت نحوی به جایگاه شاخص گروه زمان حرکت نمی کند و به همین خاطر گیلکی فاقد فاعل کوئرکی است. از این رو گروه حرف اضافه ای را مبتدای رو ساختی درنظر می گیریم.

در نظام های عرفانی و مابعدالطبیعی سلسله مراتب وحدت و کثرت را در پنج مرتبه خلاصه می کنند که عبارت است از: جسم، نفس، عقل، صفات و ذات. سه مرتبه نخست مربوط به عالم تجلی و دو مرتبه اخیر متعلق به عالم الهی است. اصل الهی در مرتبه ذات به هیچ صفتی موصوف نمی شود و «احد» است ولی در مرتبه صفات و اَسما به صفات مختلف توصیف می شود و در مقام «واحدیت» قرار دارد. مرتبه اول «ورای وجود» و مرتبه دوم «وجود» است. در این مقاله تلاش شده تا با بیان تفاوت میان دوگانه ای مانند مطلق و نسبی و آتما و مایا، الوهیت غیرشخصی و خدای شخصی به فهم تفاوت میان ورای وجود و وجود کمک شود.

جملات غیرشخصی به جملاتی گفته می شود که فعل آنها با فاعل جمله مطابقت ندارد و شناسه فعلی این جمله ها از نظر صوری سوم شخص مفرد است. در گیلکی در این گونه جملات به همراه گروه اسمی ابتدای جمله /¶/ «را» و در صورت وجود ضمیر، آن ضمیر به صورت ضمیر مفعولی ظاهر می شود. برای نمونه می توان به جمله زیر اشاره کرد:(1) ma təšna.  تشنه هستم.هدف از این پژوهش تعیین نقش نحوی گروه اسمی ابتدای این گونه جملات در چارچوب نظریه حاکمیت و مرجع گزینی (چامسکی، 1981، (1986 است. در بخش نخست این مقاله توصیف مختصری از گویش گیلکی ارایه می شود. در بخش اول، به ترتیب، به ضمایر گیلکی، وضعیت فاعل، ساختمان فعل و ترتیب کلمات در این گویش اشاره می شود و در بخش دوم مروری بر مطالعات قبلی در زمینه ساخت غیرشخصی در زبان فارسی خواهیم داشت. در بخش سوم ابتدا به توصیف ساخت غیرشخصی در گیلکی معاصر و سپس به بررسی این فرضیه که گروه اسمی ابتدای ساخت های مورد بحث فاعل زیرساختی است می پردازیم.

این جستار به بررسی ویژگی­های معنایی و رفتارهای نحوی فعل­های وجهی غیرشخصی فارسی میانۀ زردشتی اختصاص دارد و با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است. در این پژوهش، بررسی ویژگی­های معنایی بر مبنای تقسیم ­بندی پالمر (Palmer, 1997) در سه نوع معرفتی، تکلیفی و پویا و دو درجۀ امکان و ضرورت انجام پذیرفته است. بنابر یافته ­های این جستار، در فارسی میانۀ زردشتی افزون بر دو درجۀ امکان و ضرورت، درجۀ احتمال نیز از درجه های اصلی برای بیان درجۀ وجهیت به­ شمار می­رود. از میان چهار فعل وجهی غیرشخصی فارسی میانۀ زردشتی، abāyēd «باید، ضروری است» دارای خوانش هر سه نوع وجهیت معرفتی، تکلیفی و پویا بوده و در همۀ موارد بیانگر درجۀ ضرورت است و سه فعل وجهی šāyēd «شایسته است؛ می­توان»، tuwān «می­توان» و sazēd «سزاوار است؛ می­توان» برای بیان دو وجهیت تکلیفی و پویا و درجۀ امکان به­ کار رفته ­اند. همچنین، دو فعل وجهی šāyēd و sazēd بیان­ کنندۀ درجۀ احتمال در وجهیت تکلیفی هستند. رفتارهای نحوی فعل­های وجهی همچون هم­نشینی با متمم ­های فعلی، حرکت فعل­های وجهی و کاربرد سه مورد از این فعل­ها در نقش فعل واژگانی شاهدی از روند دستوری ­شدگی این فعل­ها به ­شمار می­رود.

0

آیین شیواپرستی یکی از شاخه های دین هندوست که پیشینۀ آن در این سرزمین به دوران کهن بازمی گردد. این آیین در سده های میانه توسط شوریدگان و مجذوبانی معروف به «ناینمار»، در مناطق جنوبی هند به رشد و توسعۀ قابل توجهی دست یافت؛ از این رو این دوره نقطۀ عطفی برای آیین شیواپرستی به شمار می آید. ریشۀ بسیاری از مفاهیم اساسی الهیاتی و فلسفی تفکر شیوایی را می توان در سروده های فراوان برجای مانده از «ناینمار»ها یافت؛ از جمله این مباحث، الوهیّت و رویکرد آنان به خداوند است. مفهوم الوهیّت و بسیاری از مسائل ذیل آن در دین هندو (با وجود پژوهش هایی که در این حوزه انجام شده است) هنوز چندان شناخته شده نیست. بنابراین جستجو در سروده های این قدّیسان و دیدگاه های آنان به مسائلی چون مفهوم خدا، وجوه تشبیهی و تنزیهی خداوند، توحید، قدیم بودن خداوند، فیض و عنایت پروردگار، موضوعی قابل توجه و درخور بررسی است و هدف اصلی این نوشتار نیز می باشد. در این رهگذر با تحلیل سروده های این قدّیسان، به مباحث مطرح شدۀ فوق پرداخته خواهد شد.

جملات و ساختارهای غیرشخصی در زبان روسی، از مسائل مهم دستور به شمار می آیند. زبانشناسان توجه زیادی به این پدیده نحوی داشته اند. جملات غیر شخصی، جملاتی اند که در ساختار نحوی آنها، فاعل دستوری و کنندۀ کار که در حالت فاعلی قرار می گیرد، وجود ندارد. این ساختارها در ارتباط با پدیده های دستوری و عوامل متعددی که گفتار انسان به آنها نیاز دارد، ساخته شده و بکار می روند. این جملات در وحلۀ اول بیان کننده وضع جسمانی شخص، اوضاع زیست محیطی و طبیعی اند، اما این گونه ساختارها به لحاظ معناشناسی، به معانی دیگری (بایستن، ضرورت داشتن یا نداشتن عمل و غیره) اشاره می کنند که به حالت و شکل کلمات (فعل، اسم و غیره) در جمله بستگی پیدا خواهند کرد. این جملات به لحاظ کمیت گسترش می یابند. تحقیقات انجام شده بیان کنندۀ این مسئله است که این ساختارها به لحاظ انواع و معانی از تنوع زیادی برخوردارند.